Bakıyoruz yine bir ölüye 
Ölünün ruhu çıkmış bedenden
Biz yinede o ölüye bakıyoruz
Üstünü örtmüşler bizden habersiz

O ölen belki sensin belki benim
O ölen senin soyundan belki benim soyumdan 
O ölen belki senin hayatın belki benim hayatım
O ölen aslında her ikimiz

Ya baktığın ölüye dikkatli bak
Yada ölünün yerine kendini koy
Yada konuşma bir daha ölüyle
Yada sevme bir daha  ölü insanları

Herkez ağlıyorsa bu dünyada 
Bir tek sen ağlamıyorsan utanma
Ne ölü ağladığında seni duyacak 
Nede sen ölünce  millet senin için ağlayacak

Severek ölmek varsa bu dünyada
Neden yaşamayalım ki bu lütufu
Ama artık kalmadı, bu lütufa eren
Çünkü sevdalar yok  olmuş sevenler kör olmuş

Bir ölüyü sevmek zor iştir
Ama birini severken ölmek 
Ya yaşarken  sevmek
Yada ölümün eşiğinde sevmek 

Duruyoruz bir meftanın yanında
Mefta gözlerini dikmiş havaya
Sen meftanın yanında duruyorsun 
Düşünüyorsun ben de ölünce bu mefta gibi çaresiz kalacam

İşte o an düşün 
Eskiden şu meftanı adı vardı
Şimdi ise mefta diyorlar 
Adı mazide bir de bende saklı

Gözleri açıktı o meftanın neden acık bilmiyorum
Sadece bakıyordu sebepsiz ve çaresiz
Mefta'nın gözleri kapandı benimde gözlerim kapandı
Çünkü mefta benim babamdı

Ölüm ona hiç yakışmıyordu
O daha ben yeni büyütmüştü
O bana sevmeyi ve ölmeyi öğretmişti
Sevmek ne kadar zorsa ölmek daha beter derdi

Senin hiç baban öldü mü
Benimki bir kere öldü gözlerim kapandı
Bir daha ölmesine izin bile verilmedi 
Çünkü o öldü beni de öldüm yanında...