Sen sığındığım kuytu köşe, kalbimin sesi, mantığımın son buluşu...

Aslında ne çok şey oldun bende.

İnsan nefes almaktan bıkar mı?

Nefessin sen bana, boğuluyorum sensiz kaldığım anlarda. Ömrüm dedim sana ya bir ömür yeter mi seni sevmeye?

Yetmez Ömrüm, ne ömür ne yürek yeter sana.

Kocaman bir gönül, yürekli bir gönüllü lazım böyle aşık olmaya. Ben bir değil bin ömür gönüllü oldum sana. Sen de o kocaman kalbi buldum ben. İçine dünyaları sığdırdığın...Sevgi dolu.. İşte ben onu sevdim. İnsanın içi böyle titrer, yanar tutuşur mu? Bu sevgi Dünyaları kurtarır da beni kurtarır mı içimdeki yangından? Sanma ki bu ateş beni yakar. Ben bu yangının küllerinden yeniden doğar da sana yar olurum. Yanan bu ateş hiç kül olmaz inan. Zaten bu kalp yangını rüzgarın alevi büyüttüğü gibi güçlendirdi tüm buz dağlarına karşı. O dağların ardında olsan bile eritir geçerim sana olan yangınım sönmeden. İşte sen bu kadar içimi yakıyorsun ÖMRÜM.