Çocukluk Hatıralarım

Yaşadığımız yer kasaba olarak adlandırılacak nitelikte minik bir yerdi. Herkesin birbirini tanıdığı, insanların selamlaştığı, bizim bile çocuk olmamıza rağmen yüzümüze gülen amcalarımızın teyzelerimizin olduğu şirin bir kasaba. Bütün arkadaşlarımızın annesi babası, öz amcamız ve  teyzemizmiş gibiydi.

Nasıl anlatsam okuldan geldikten sonra formalarını çıkarıp hemen sokağa koşan çocuklardık biz. Terden yüzümüzün ateş gibi kıpkırmızı olduğu ve hatta nefes almakta zorlandığımız anların olduğu müthiş bir mahalle arkadaşlarımız vardı. Bir oyundan başka bir oyuna geçmemiz, bütün mahalle toplanıp hadi ne oynayalım diye birlikte karar verdiğimiz zamanlar.. Ne çok özledim.. O zamanlar, bu kadar kötülük yok muydu ya da biz çok masum olduğumuz için bilmiyor muyduk? Anlam veremiyorum. Ama ben yine o masum halimle cevap vereceğim; bence kötülük yok denecek kadar azdı o yıllarda. Öyle ki; biz anahtarlarımızı kapının dış tarafında takılı unutarak uyurduk. Hırsızlık olduğunu çocukken hiç ama hiç duymadım. Fakat büyüyüp lise çağına geldiğimde, kasabamıza yeni ve tanımadığımız çok sayıda insanın yerleşmesi ile birkaç kez hırsızlık vakası olduğunu duymuştum. Ama ben çocuktum ve benim tek derdim oyun oynamaktı.

Hayal kurmayı çok severdim. Evde bir de kedimiz vardı. Kedimizin ismi Akça’ydı. Kardeşim olmadığı için hep onunla oynardım. Oynarken ya da kızdırdığımda yüzümü tırmalardı, kollarımda hep tırnak izleri olurdu.