BENDEKİ SEN

Bana yaz dediler

Bir kalem, bir de kağıt verdiler

Karaladım birkaç cümle

Döktüm içimi hecelere

Yazdıkça volkanlar patladı yüreğimde

Hasretin çığlıkları yankılandı derinimde

Zira sen yoktun bu hüsran kokan şehirde Yoktun ne evvelimde, ne de ahirimde..

Bana anlat dediler

Ne söylesem ah vah ettiler

Dillendirdim aşkımı cümle aleme

Kazındın her halinle herkesin belleğine

Lakin sen yoktun bu hüsran kokan şehirde Yoktun ne evvelimde, ne de ahirimde..

Bana git dediler

Ne izini, ne adresini verdiler

Aradım sokak sokak, arşınladım bu şehri Anladım ki dehlizlerde kaybetmişim ben seni Biran gördüm sanırken aşkımın şiddetiyle Neyleyim ki sen yoktun bu hüsran kokan şehirde

Yoktun ne evvelimde, ne de ahirimde..

Bana dur dediler

Durmak yoktu artık, bendeki seni göremediler Bilakis koştum durdum gurbetinin peşinde Seni bulmayı umdum her zerrede, her karede Yazık ki sen yoktun bu hüsran kokan şehirde Yoktun ne evvelimde, ne de ahirimde..