Mezarlıktan eve dönüyordum. Bugün tam bir hafta olmuştu annem öleli. Ondan başka kimsem yoktu. Şimdi o da gitti ve kaybedecek hiçbir şeyim kalmadı. O öldükten sonra her gün intihar etmeyi düşündüm ve o gün de öyle düşünüyordum. Etraf çok karanlıktı. Uzaktan bir araba sesi duydum ve onu beklemeye başladım. Hızlı geliyordu tam istediğim gibi. Kenardan yürüyordum ve araba tam bana yaklaşınca önüne atladım. Sürücü frene bastı ama çok yakında olduğu için işe yaramamıştı. Sonra bana çarptı ve beni baya sürükledi. Her şeyi hatırlıyorum bilincim açıktı. O zaman tek düşündüğüm ölecek olmamdı. Sürücü arabadan inip yanıma koştu ve ambulansı aradı. Gözüm açıktı o yüzden rahatladı biraz ve beni konuşturmaya çalıştı. Benim konuşmaya gücüm yoktu başım da çok ağrıyordu zaten. Ambulans beni hastaneye götürdü ciddi bir şeyim yokmuş başıma pansuman yaptılar ve bana sorular sormaya başladılar. Sesleri uğultu şeklinde duyuyordum. O an tek odağım karşımda oturan ve beni izleyen adamdı. Bana çarpan adam hala gitmemişti. Doktor girdi odaya ve adamla konuştu. Sonra odada sadece ikimiz kaldık. Gitmesini söyledim ama o kalmakta ısrar etti. Sanki  hissetmişti kimsemin olmadığını. Sonra uyumak istedim ve gözümü kapattım. Ama bir türlü uyuyamadım ve o beni uyuyorum sanıyordu. Başımı sevdi . keşke seninle böyle tanışmasaydık dedi. Ardından elimi tuttu ve bir daha hiç bırakmadı. İşte babanla böyle tanıştık kızım. Olur da ilerde sana bunları anlatamam diye yazıyorum. Daha üç ay sonra doğacaksın. Büyüyünce bu hikayeyi umarım burdan okumazsın ve sana ben anlatırım. Seni çok seviyorum bebeğim.