Photo by Jacob Rice on Unsplash

Benim televizyonda hep spor kanalı açık. Yemek yerken ses olsun diye açarım. Geçen gün çekiç atma turnuvasına denk geldim.

İçinde oyun olan sporları seviyorum. Macera vardır, maharet ister , hikayesi olur…Ama oyunsuz, sadece derecelerin yarıştığı kulvarlar bana anlamsız geliyor. Hiçbiri popüler de değil. İnsan ne diye sıkıcı sporun profesyoneli olur ?

                                                                                                                           

                                                                                                                                      Photo by Jonathan Chng on Unsplash

Muhtemelen okulda diğerlerin daha oldukları için. Yada kontenjan doldurmak için çekiç atmaya,100 metre koşmaya filan başlamışlardır ; dereceye sürekli giriyorlarsa “daha iyisi” aranır. Onca deneme de seni bir çitanın üzerine çıkarır.

Profesyonel sporculuk baştan başa adanmışlık ister. Fiziksel olarak sadece saniyelerle yarıştığın için (zira bir oyun ,beceri ,takım yok ) aynı antrenmanı kusursuz yapmalısın.

Onca eforun telafisi için de dışardan “destek” almalısın !

                                                                                                                                    

                                                                                                                                     Photo by Diana Polekhina on Unsplash

İdmanlar tüm zamanını alır. Kendine vakit ayırabilsen de takatin kalmaz. Dışarı çıksan herkesin yediği şeyleri yiyemezsin. İstediğin vakte kadar bile oturamazsın .

Kafa olarak zaten sürekli yarış halindesin. Onun yıpratıcılığı da hiçbir şeyde yoktur. Vücudun yorulursa dinlenirsen geçer. Ama zihnin yorulursa ne olur? Tükenmişlik sendromu , kaygı bozukluğu , bunalım,… ?

Herksin yükselebileceği yaşta sen emekli olursun. Başka bir iş de bilmezsin.30larında antrenörlükten başka seçeneğin kalmıyor. İşinden sıkıldıysan geri kalan otuz senen de ıstırap olacaktır.

                                                                                                                                                 

                                                                                                                                        Photo by Liliya Kontanistova on Unsplash

Bütün bunları aşıp dünyanın en iyisi olsan bile gelirin inanılmaz olmaz. Zenginlik elbette bir ölçü yada hedef olmayabilir ama onca zamanın, emeğin, maliyetin ve fedakârlığın karşılığının olmaması yıkıcı olmaz mı?

                                                                                                                                          Photo by Berend van Rossum on Unsplash

Popüler olmadığı için insanlara ilham da veremezsin, oradan da tatmin yakalayamazsın.

“Oyunun kendisi güzel” desen o da yok ,dümdüz koşuyorsun. Yada cirit ,çekiç filan atıyorsun.

Anlamsızlık , mükemmeliyetçilikle birleşince kendi dahil her şeyi tüketen bir canavara dönüşüyor.

Umarım kendimce  ben de  “çekiç atmıyorumdur”.