Okumak için tıklayınız

                                                                                                                                              Photo by Joel Fulgencio on Unsplash

      Akşam mahalledeki parkta yürüyüşe çıkmıştım.Önce belediyenin işe yaramayan,turuncu açıkhava fitness aletlerinin yanından geçtim.Kimsenin onlara pas verdiği yoktu.Az ilerdeki banklar doluydu.Sonbaharın son güneşini gören herkes oradaydı.Çayını termosa koyan teyzeler,çocukarının peşinde koşan yeni ebeveynler... Çatısı ve masası olan banklar o kadar doluydu ki mahallenin "ihtiyar meclisi"  bir tanesine dip dibe ancak sığıyordu.Kulaklığım kulağımda selam vermeden devam ettim,kim bilir ne dediler içlerinden. “İfade vermeyi” de,milletin lafını bölmeyi de sevmiyordum. “Selam almayı hakketmiyor muyuz? ” dedilerse de haksız sayılmazlardı.

     Biraz daha yürüyünce basketbol sahasında top oynayan bir dolu çocuk vardı.En büyüğü ilkokul ikiye gidiyordur harelde.Spotify’ın reklam kısmı gelince sesini kısıyorum.Yürüyüş yolu da sahanın orada döndüğü için uzuyordu.O ara futbol daha ilgimi çekmişti.Küçük çocuklar pas verirken falan çok zaman kaybediyordu.Ben de kulaklığımı çıkarıp “Kalenin ağzında topla dönmeye çalışma,alan zaten dar.Ters de olsa geldiği zaman dönmeden topukla çaksana abisi” dedim.Yürümeye devam ettim.

     İki adım sonra kendi çocukluğum aklıma geldi.Biz top oynarken sürekli “Topu at abinin kıllı göğsüne de bir şeyler öğren” diyen tipleri hatırladım.

     Çemberi tamamlarken ihtiyarlar gülüşüyordu.