KEŞKE...

Ben çok değiştim, geliştim, güzelleştim de hatta kimilerine göre. Büyüdüm en başında, hep çocuk olmayı arzulayan o kız kocaman kadın oldu, yaşayarak öğrendim. Ben çok değiştim. Ellerim artık başka birinin ellerine muhtaç değil mesela. Yüzler eskisi gibi merak uyandırmıyor artık, kimsenin gözlerinin kenarındaki çizgilerin neler gördüğünü tahmin etmekle uğraşmıyorum. Ah vah edip hallerine üzülmüyorum günlerce. Yüreğimi de dinliyor değilim, keza hiçbir şey gelmiyor içimden.

        Velhasıl kelam ben çok büyüdüm. Hiçbir şeyin iyi mi kötü mü olduğunu düşünmeden yaşamalara alıştım. Ben oldum, gerçi. Ben kalabilmeyi öğrendim. Kimseye eyvallah etmemem gerektiğini öğrendim

Diyorum ki bazen, ha bazen değil aslında bazenden biraz daha sık belki, keşke büyümeseydim hiç. Değişmek zorunda kalmasaydım, duyarsızlaşmasaydım. Bana hiç kıymasalardı, üzmeselerdi, paramparça etmeselerdi beni. Terk edilmeseydim hiç, aldatılmasaydım. Yok sayılmasaydım, hep var olduğum söylenseydi bana. İyi ki var olduğum söylenseydi. Sevdiğim gibi sevilseydim.

        Dur dediğimde durulsaydı, yapma dediğimde yapılmasaydı hiçbir şey. Ben olmamı engellemeselerdi, kendi istedikleri kişiye çevirmeye çalışmasalardı beni.  Beni ben olduğum için sevseydi birileri. Yormasalardı, yorulmasalardı da hem.

Güzel olurdu.

Çok.