BENİ BIRAK, SEN DEVAM ET

Bazı sabahlara hiç uyanmamak istiyor insan. Vücudu olabildiğince halsiz, ruhu olabildiğine yaralı. Bir iki adım adım ötesinde, kapının eşiğinde onu bekleyen hayata ‘Beni bırak, sen devam et ‘demek istiyor, ayaklarına dolanan hayal kırıklıklarına öfkelenerek sımsıkı kapatıyor perdelerini. Güneş tam da hazırken aydınlatmaya tüm şehri, o duvarlar örüyor penceresine. Belki de artık onu rahatsız eden, ayaklarına takılan tüm o hayalleri yok etmek istiyor. Onların aydınlanıp yeniden acıtmasını istemiyor zaten yaralı olan ruhunu.                                              

                Güneş olmadan da yaşayabilir. Aydınlığa ihtiyaç yok titrek nefesini devam ettirmek için. Tek istediği birkaç parça huzur, birkaç satır teselli.