AMA YORGUN, AMA ÇARESİZ, AMA BİTKİN

O kadar yorgunum ki, konuşup anlatmam, bağıra bağıra sesimi duyurmam gereken her şeye tamam deyip susuyorum. Artık nedenini bile sorgulamayacak kadar yorulduğum olaylar yaşıyorum. Kestirip atıyorum bütün cümlelerimi, canıma susuyorum.  Hem sinirli hem kızgın hem de kırgın hissediyorum. Ağlamak istiyorum ama sürekli gülüyorum. Duygu karmaşası içindeyim. Hem kırılmaktan hem de kırgınlığımı açıklayıp gönlümün alınmasını beklemekten de sıkıldım. İnsanlar kızgın ya da kırgın olduğu zaman şefkat görmek ister. Karşılarında telaşlanmış, mahcup olan, çaba gösteren biri olsun ister. Böyle şeyler talep edilmez, içinden gelir. Bu gerçek aklıma gelince tüm cevaplarımı alıyorum ben.  Kendi içimde halletmeye çalışıyorum bazen. Ama affedemeyecek kadar küskün, yaşayamayacak kadar yorgunum. Sürekli kırılan, ağlamaya çalışırken gülen oldum. İçimdeki öfkeyi çıkaramıyorum, gözyaşlarımı atamıyorum içimden. Nereye kadar dayanabilirim, bilmiyorum. Bildiğim tek şey yola bundan sonra kırgın devam edecek olmam.